Elewacja wentylowana jest to system wykończenia ścian budynku oraz ich ocieplenia, który składa się z rusztu, materiałów izolacyjnych, okładzin elewacyjnych oraz łączników mechanicznych. System ten charakteryzuje szczelina wentylacyjna występująca pomiędzy okładziną elewacyjną, a warstwą termoizolacyjną. Przykładowy schemat elewacji wentylowanej wraz z opisem przedstawiono na rysunku poniżej.
Okładzina elewacyjna jest warstwą zewnętrzną ściany, która poddana jest w szczególności oddziaływaniom atmosferycznym. Są to najczęściej płyty, których strona licowa wykonana jest najczęściej z np. płyt włókno-cementowych, kompozytowych, cementowych, kamiennych, ceramicznych, drewnianych, laminatów HPL itp. Okładzina jest mocowana do łat na które przekazuje obciążenia za pomocą łączników mechanicznych (np. nity, wkręty) lub kleju.
Ruszt stanowi metalowa bądź drewniana konstrukcja, która składa sie co najmniej z łat oraz konsol. Pozwala na zamocowanie okładziny elewacyjnej osłaniającej warstwę termoizolacji. Łata jest natomiast elementem łączącym płyty okładzinowe z konsolami. Są to pionowe bądź poziome profile metalowe lub drewniane, przenoszące obciążenia takie jak ciężar własny płyt elewacyjnych, obciążenia klimatyczne w postaci parcia oraz ssania wiatru czy też możliwe obciążenia użytkowe w postaci uderzeń (obciążenia poziome). Konsola również jak w przypadku łat jest wykonana z materiału drewnianego bądź metalowego. Mocowana jest za pomocą łącznika mechanicznego do ściany budynku oraz zawsze prostopadle do okładzin elewacyjnych. Wyróżnia się dwa rodzaje konsol stałe oraz wiatrowe. Konsole przekazują obciążenia z łat na ściany budynku.
Konsole nośne oraz wiatrowe różnią się przenoszonymi obciążeniami przez co mają różne wymiary. Konsole nośne przenoszą obciążenia pionowe takie jak ciężar łat i okładziny oraz obciążenia od wiatru. Łaty przymocowywane są do konsol stałych najczęściej za pomocą dwóch nitów, przechodzących przez okrągłe otwory wykonane po dwóch stronach konsoli, które uniemożliwiają przemieszczanie się profilu względem tej podpory. W związku z tym podczas przyjmowania schematu statycznego, traktuje się tą konsole jako utwierdzenie.
Konsole wiatrowe przenoszą wyłącznie obciążenia od wiatru (ssanie oraz parcie). Łaty przymocowywane są do tego rodzaju konsol najczęściej za pomocą dwóch nitów, przechodzących przez otwory fasolkowe. Jest to celowy zabieg z uwagi na rozszerzalność cieplną materiałów, w szczególności aluminium, którego współczynnik rozszerzalności cieplnej liniowej wynosi . Z uwagi na połączenie za pomocą dwóch nitów nie jest możliwy obrót łaty w połączeniu z tego rodzaju konsolą, w związku z czym w tego rodzaju podporze występuje moment zginający.
Na każdą łatę przypada dokładnie jedna konsola nośna oraz przynajmniej jedna konsola wiatrowa. Konsola nośna zawsze jest górną podporą łaty. Jest to korzystne z uwagi na fakt iż łata pracuje wówczas na rozciąganie, zjawisko ściskania byłoby znacznie bardziej niekorzystne.
Materiałem termoizolacyjnym jest najczęściej wełna mineralna, które pokryta jest od strony zewnętrznej welonem szklanym, który ma zapobiegać wywiewaniu powietrza ze struktury wełny oraz zapewnić podczas silnych opadów deszczu przed przedostającą się wodą przez szczeliny fasady. Możliwe jest zastosowanie również innych materiałów termoizolacyjnych jak np. styropian. Stosuje się także przekładki termoizolacyjne między konsolą, a ścianą budynku w celu ograniczenia przenikania ciepła w występujących mostkach termicznych.
Elewacjom wentylowanym stawia się szereg wymagań dotyczących ognioodporności, wodoszczelności, odporności na zmiany hydrotermiczne, odporności na korozje, odporności na uderzenia, wymagania nośności dotyczące zarówno łącznika, rusztu jak i okładziny oraz wiele innych.
Elewacje w których występują otwarte przestrzenie między płytami okładzinowymi uważa się za elewacje nieszczelne. Wówczas niektóre materiały termoizolacyjne powinny być dodatkowo zabezpieczone przed działaniem wody. W przypadku wełny mineralnej jest to specjalny szklany welon. Ponadto w przypadku ścian murowanych do których mocuje się ruszt elewacji, należy zwrócić uwagę na spoiny pionowe muru. Jeśli są to spoiny niewypełnione jak np. połączenie typu pióro-wpust, nieuniknione jest przeciekanie wody przy silnie zacinającym deszczu. Natomiast w przypadku elewacji szczelnych, deklaruje się ciśnienie przy którym elewacja pozostaje szczelna (maksymalnie 600 Pa).
Elewacje również muszą być odporne na zmiany hydrotermiczne, a konkretnie wykazywać odporność na następujące cykle:
– „grzanie-deszczowanie” jest to cykl, w którym przy nagrzewaniu temperatura powietrza wynosi 70 ˚C, a wilgotność 10-30% co trwa 2 godziny, natomiast przy deszczowaniu temperatura wody wynosi 15 ˚C, a intensywność natrysku 1 l/m2 (elewacja bez uszkodzeń powinna wytrzymać 80 takich cykli)
– „zmiennych temperatur” jest to cykl, w którym elewacje poddaje się kondycjonowaniu przez 48 h, przy minimalnej wilgotności względnej wynoszącej 50% i w temperaturach od 10 ˚C do 25 ˚C. Po tym procesie należy elewacje poddać działaniu 5 cykli zmiennych temperatur takich jak:
- ekspozycja przy działaniu wysokich temperatur wzrastających w ciągu 1 h do wartości
(50 +/- 5) ˚C oraz maksymalnej względnej wilgotności powietrza wynoszącej 30%. Całkowity czas trwania oddziaływania wynieść powinien 8 h. - ekspozycja przy działaniu niskich temperatur (-20 ˚C +/- 5) ˚C w ciągu 16 h.
– „zamrażanie-rozmrażanie” jest to cykl, w którym po 50 cyklach określa się mrozoodporność okładzin elewacyjnych dla warunków krajowych. Badanie to przeprowadzane jest w oparciu o odpowiednie normy w zależności od typu okładziny, inaczej przeprowadza się badanie dla płyt włókno-cementowych, a inaczej dla okładzin ceramicznych.
Po poddaniu działaniu okładziny wcześniej wymienionym cyklom sprawdza się ich stan. Niedopuszczalne jest występowanie pęknięć, rozwarstwień, pęcherzy, wykwitów, a także obluzowania czy destrukcji połączeń między okładziną i podkonstrukcją. Badania te są znormalizowane. Szczegółowy przebieg badań przedstawiony jest w odpowiednich normach dotyczących danego materiału z jakiego wyprodukowano okładzinę.
Odporność na korozje dotyczy przede wszystkim stalowych oraz aluminiowych elementów rusztu, ale również pozostałych elementów elewacji. Niedopuszczalne jest występowanie przejawów korozji, które pogorszyłoby prawidłowe funkcjonowanie elewacji. W związku z tym konieczne jest zidentyfikowanie wszystkich elementów okładziny, które muszą posiadać określony zakres stosowania np. w warunkach z dużą ilością zanieczyszczeń lub warunkach nadmorskich.
Odporność na uderzenia okładzin decyduje o możliwości jej stosowania w różnych miejscach elewacji budynku. Na podstawie wytrzymałości okładziny określa się zakres stosowania okładzin. Wyróżnia się dwa rodzaje odporności na uderzenia:
– ciałem twardym (zakres energii uderzenia od 1 do 10 J), kule o masie 0,5 kg i 1,0 kg
– ciałem miękkim i ciężkim (zakres energii uderzenie od 10 do 400 J), ciała o masie 3 kg i 50 kg
Zakres stosowania okładzin w zależności od odporności na uderzenie przedstawiono za pomocą tablicy poniżej.
Wymagania nośności dotyczące okładziny elewacyjnej, rusztu i konsol spowodowane są działaniem wiatru oraz ciężarem własnym elewacji. Konieczne jest więc sprawdzenie nośności na zginanie płyt elewacyjnych i łat rusztu oraz sprawdzenie naprężeń występujących w konsolach. Należy sprawdzić również nośność łączników mechanicznych łączących okładzinę z rusztem na wyrwanie. Ponadto elewacja powinna wykazywać odporność na działanie skupionych sił poziomych o wartości 500 N, których występowanie spowodowane może być np. oparciem drabiny. Sztywność konstrukcji elewacji musi zapewniać również nie przekraczanie dopuszczalnych przemieszczeń pionowych oraz poziomych w granicach 0,5 – 0,6 mm.
System elewacji wentylowanej powinien posiadać odpowiednią klasyfikację pożarową, spełniającą wymagania stawiane ścianom zewnętrznym w pasie międzykondygnacyjnym. Wymagania dotyczące odporności ogniowej systemów elewacyjnych zostały ujęte w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia
2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [R-9]: „§ 216. 8. W budynku, na wysokości powyżej 25 m od poziomu terenu, okładzina elewacyjna i jej zamocowanie mechaniczne, a także izolacja cieplna ściany zewnętrznej, powinny być wykonane z materiałów niepalnych” , „§ 225. Elementy okładzin elewacyjnych powinny być mocowane do konstrukcji budynku w sposób uniemożliwiający ich odpadanie w przypadku pożaru w czasie krótszym niż wynikający z wymaganej klasy odporności ogniowej dla ściany zewnętrznej, określonej w § 216 ust. 1, odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku, w którym są one zamocowane.”.
Pozostałe wymagania stawiane elewacjom dotyczą odpowiedniego odprowadzenia wody na zewnątrz elewacji, odpowiedniej zawartości substancji niebezpiecznych oraz mineralnych i ceramicznych włókien czy wymagań konstrukcyjnych. Wymagania konstrukcyjne powinna spełniać szczelina wentylacyjna, której grubość powinna wynosić co najmniej 20 mm. Dopuszcza się lokalne zmniejszenie przestrzeni między okładziną,
a warstwą termoizolacyjną lub podłożem o 5-10 mm. Minimalne pole szczeliny wentylacyjnej przypadające na 1 m długości, w przekroju u dołu budynku oraz przy krawędzi dachu powinno wynosić 50 cm2.
Pierwszą z zalet jest aspekt wizualny, a dokładniej różnorodność okładzin dostępnych na rynku, zarówno rodzajów płyt jak i kolorów czy tekstur, ale również możliwości montażowych. Szeroki wybór sprawia, że budynek staje się unikatowy ze względu na swój oryginalny i niepowtarzalny wygląd. Płyty mogą być montowane w orientacji pionowej lub poziomej, układane mogą być równo w kolumnach i rzędach lub np. na cegiełkę. Możliwe jest także budowanie elewacji przestrzennych nadając budynkowi niemalże dowolne kształty. Fasada budynku nie musi być ograniczona płaszczyznami, mogą być to również powierzchnie zakrzywione. Ponadto płyty fasadowe można podświetlać, otworować, zdobić różnego rodzaju wzorami czy nitami co sprawia, że niemalże jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia architekta. Wybór elewacji wentylowanej daje bardzo dużo możliwości nadania unikatowego charakteru każdemu budynkowi.
Wiele zalet elewacji wentylowanych z technicznego punktu widzenia wynika
z występowania szczeliny wentylacyjnej. Latem chroni ona budynek przed wysokimi temperaturami. Dzieje się tak gdyż nagrzewana jest warstwa wierzchnia budynku. Ciepło kumuluje się więc w okładzinie i nie przedostaje się dalej. Płyta oddaje ciepło nagrzewając powietrze stykające się z nią, które z kolei od strony ściany budynku poddane jest cyrkulacji. Dzięki temu nagrzane powietrze zostaje wywiane przez otwory wentylacyjne, a w jego miejsce nawiewa powietrze z zewnątrz o temperaturze panującej na zewnątrz. Sytuacja przedstawiona powyżej powtarza się również w ciągu krótszych odstępów czasowych jak dzień i noc. W dzień szczelina chroni przed ciepłem, a nocą oddając ciepło chroni przed zimnem. Dzięki temu w budynkach z elewacją wentylowaną występują mniejsze wahania temperatur, co znacząco wpływa na komfort użytkowania takiego budynku.
Kolejną zaletą spowodowaną występowaniem szczeliny wentylowanej jest odprowadzenie wilgoci co zapobiega kondensacji pary wodnej na wewnętrznej powierzchni ściany. Wilgoć z budynku odprowadzana może być swobodnie na zewnątrz jeśli do ocieplenia budynku zastosowany został materiał o wysokiej paroprzepuszczalności jak np. wełna mineralna. Przy zastosowaniu odpowiedniego materiału termoizolacyjnego wyeliminowane zostaje więc zjawisko skraplania się pary wodnej, co uniemożliwia rozwijanie się grzybów i pleśni. Ma to znaczący wpływ dla zdrowia użytkowników budynku, ale również poprawia izolacyjność termiczną budynku szczególnie zimą. Ze względu na duże różnice temperatur między wnętrzem budynku, a środowiskiem zewnętrznym dochodzi do skraplania się pary wodnej. Wówczas zawilgocone materiały konstrukcyjne jak i izolacyjne znacznie tracą właściwości termoizolacyjne.
Niewątpliwą zaletą elewacji wentylowanych jest również poprawa akustyki budynku w stosunku do tradycyjnych elewacji. Okładzina chroni budynek przed dźwiękami powietrznymi oraz uderzeniowymi odbijając lub pochłaniając fale dźwiękowe. Ze względu na niewypełnioną przestrzeń pomiędzy warstwami ściany, a okładziną nie dochodzi do bezpośredniego przekazywania drgań. Dzięki temu takie rozwiązanie elewacyjne doskonale sprawdza się w budynkach przy hałaśliwych ulicach.
Z uwagi na charakter projektowo-inżynieryjny elewacje wentylowane wymagają sporządzenia odpowiedniej dokumentacji. Dokumentacja techniczna elewacji wentylowanych powinna być kompletna i zawierać:
– projekt budowlany sporządzony zgodnie z rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej
– projekt wykonawczy szczegółowo uzupełniający projekt budowlany.
Rozwiązania projektowe elewacji wentylowanej powinny spełniać wymagania dokumentacji aprobacyjnej pod względem:
– miejsca zastosowania systemu elewacyjnego z uwagi na bezpieczeństwo użytkowania (odporność ogniowa, odporność na uderzenie, odporność na działanie sił poziomych itp.)
– miejsca zastosowania systemu elewacyjnego z uwagi na wymagania dotyczące agresywności środowiska
– wytrzymałościowym okładziny, dostosowanie rozstawu elementów nośnych rusztu do wytrzymałości paneli
– wytrzymałościowym elementów rusztu, rozstawu łat oraz konsol
– wymiarów dopuszczalnych okładziny oraz elementów rusztu
Część obliczeniowa projektu powinna zawierać obliczenia klimatyczne,
w szczególności obciążenia wiatrem uwzględniające lokalizacje obiektu (strefa klimatyczna, kategoria terenu). Obliczenia klimatyczne oraz wytrzymałościowe elementów elewacji nie są wymagane w przypadku budynków niskich (do 12 m włącznie wysokości nad poziomem terenu lub budynki mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych). Systemy elewacji do powtarzalnego stosowania nie muszą wówczas uwzględniać lokalizacji budynku.
Projekt elewacji wentylowanej powinien zawierać:
– dane informacyjne dot. obiektu budowlanego takie jak: przeznaczenie i program użytkowy budynku , liczba kondygnacji, wymiary budynku (wysokość, szerokość, długość) oraz nazwa
i adres inwestycji
– część obliczeniową uwzględniającą lokalne warunki i występujące obciążenia oddziaływujące na elewacje (np. obciążenie wiatrem, śniegiem lub obciążenia eksploatacyjne)
– opis założeń obliczeniowych i schematów statycznych przyjętych do obliczeń wytrzymałości elewacji, oraz wyniki obliczeń
– aprobaty techniczne (AT lub ETA) wszystkich wyrobów przeznaczonych do wykonania elewacji obejmujących dane dotyczące materiałów, przekrojów i wymiarów zarówno elementów rusztu jak i okładziny oraz parametry przekładek termicznych, również jeśli występuje potrzeba sposób konserwacji i zabezpieczenia elementów elewacji
– sprawdzenie wymagania parametrów warstwy konstrukcyjnej ściany oraz dopuszczalnych wad i usterek na której zastosowano elewacje wentylowaną
– klasyfikacja pożarowa systemu elewacyjnego
Dla budynków już istniejących i użytkowanych należy przeprowadzić analizę czy stan techniczny i rozwiązania techniczne ściany zewnętrznej pozwalają na zastosowanie elewacji wentylowanej. Należy także określić proces robót przygotowania ściany do montażu elewacji wentylowanej.
Część rysunkowa projektu powinna zawierać:
– rozmieszczenie elementów rusztu, rozstawy konsol, łat itp.
– wysięgi konsol na poszczególnych fragmentach ściany
– rysunki detali szczegółowo przedstawiających sposób wykonania elewacji w nietypowych miejscach elewacji, ze zwróceniem szczególnej uwagi na obszary w których najczęściej popełniane są błędy wykonawcze
– typ i liczbę łączników potrzebnych do zamocowania rusztu (konsol) oraz innych elementów potrzebnych do mocowania rusztu
– rodzaj i miejsca stosowania przekładek termicznych
– rozmieszczenie przerw kompensacyjnych (dylatacji), jeśli są przewidziane
– rodzaje oraz typy wyrobów izolacyjnych wraz z szczegółowym przedstawieniem rozwiązania izolacyjnego w newralgicznych miejscach np. w pobliżu okien oraz balkonów,
w pasie cokołowym itp.
– szczegółowe przedstawienie sposobu mocowania izolacji termicznej do ściany
– rozmieszczenie paneli okładzinowych elewacji ze wskazaniem wycięć otworów, grubości paneli, faktury i ich kolorystyki oraz szczegółowymi wymiarami geometrycznymi
– szczegółowe przedstawienie sposobu mocowania okładziny do rusztu np. odległość łączników od krawędzi płyt wraz z wykazem potrzebnego do tego materiału np. ilość łączników mechanicznych czy kleju oraz taśm
– sposób łączenia elewacji wentylowanej z pozostałymi rodzajami elewacji budynku, jeśli występują
– sposób przejścia elementów przez fasadę budynku takich jak np. drabina czy klimatyzator oraz sposób ich łączenia
– szerokości spoin jeśli występują pomiędzy elementami okładziny oraz wartość dopuszczalnych odchyłek
Jeżeli w projekcie przewidziano występowanie zewnętrznego sufitu podwieszanego np. nad ciągami komunikacyjnymi, przejazdami itp. należy dodatkowo:
– zwymiarować i przedstawić poszczególne elementy zawiesi i rusztu sufitu
– wykonać rzut rusztu sufitu z uwzględnieniem rozmieszczenia zawiesi
– określić wytrzymałość na wyrwanie elementów zawiesi
– przedstawić detal połączenia poziomych elementów sufitu z pionowymi elementami elewacji
– przedstawić kolejność montażu i dopuszczalne odchylenie płaszczyzny sufitu od płaszczyzny projektowej.
Ponadto w projekcie należy wskazać kolejności wykonywania poszczególnych robót oraz przedstawić niezbędne czynności wymagane do prawidłowego wykonania elewacji np. sposób wykonania dodatkowej obróbki płyt, kolejność montażu płyt, sposób przygotowania płyt do montażu itp.
Aluminiowe płyty kompozytowe zbudowane są z dwóch arkuszy blachy aluminiowej o grubości 0,5mm, zewnętrznej i wewnętrznej połączonych rdzeniem polietylenowym lub mineralnym. Popularnymi płytami kompozytowymi tego rodzaju jest np. Alucobond, Reynobond czy Etalbond. Rodzaj rdzenia, grubość oraz zastosowane domieszki zależą od klasyfikacji ogniowej okładziny oraz producenta np. Alucobond dostępny jest w trzech odmianach. Pierwszą z nich jest panel z rdzeniem z niskociśnieniowego polietylenu-B2, jest to wersja o najgorszych właściwościach ognioodpornych stosowana wyłącznie w przypadkach, gdy nie występują wymagania ogniowe. Drugą jest panel z rdzeniem polietylenowym, z domieszkami sklasyfikowany jako materiał nierozprzestrzeniający ognia. Trzecią dostępną odmianą jest panel z rdzeniem mineralnym zawierającym tlenek glinu, sklasyfikowany jako materiał niepalny. Grubość tego rodzaju paneli waha się od 3 do 6 mm.
Płyty kompozytowe z blach aluminiowych posiadają specjalna powłokę lakierniczą PVdf na zewnętrznej stronie sandwich’a. Jest to kilkuwarstwowa powłoka fluoropolimerowa, którą cechuje bardzo duża trwałość, dzięki czemu możliwe jest stosowanie płyt nawet w szczególnie niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Ponadto wewnętrzna strona kompozytu często zabezpieczona jest jeszcze specjalną powłoką zapobiegającą utlenianiu powierzchni. Dodatkowo warto zaznaczyć iż zewnętrzna powłoka może nadać panelom nie tylko jednolitego koloru, ale również kolorów metalicznych, perłowych, a nawet może imitować fakturę drewna.
Płyty kompozytowe można poddawać różnorodnej obróbce mechanicznej takiej jak frezowanie, wykrawanie czy cięcie za pomocą pił lub gilotyn. Dzięki temu można formować je w elementy przestrzenne tzw. kasety. Istnieje możliwość także profilowania na walcach i formowania płyt w elementy obłe. Jeśli chodzi o czyszczenie, a tym samym konserwację elewacji z aluminiowych płyt kompozytowych, należy stosować wodę z dodatkiem detergentów w postaci mydła lub mleczka. Nie należy stosować alkaicznych środków czyszczących oraz innych substancji agresywnych. Częstotliwość mycia oraz konserwacji uzależniona jest od umiejscowienia budynku z uwagi na warunki środowiskowe, które warunkują stopień zabrudzenia.
Płyty HPL jako okładzina zewnętrzna budynku stworzone są z duroplastycznego laminatu wysokociśnieniowego stworzona zgodnie z normą PN-EN 438 [R-3]. Produkcja płyt odbywa się za pomocą specjalnych pras do laminatu pracujących w warunkach wysokiego ciśnienia oraz temperatury. Obustronne utwardzone warstwy żywicy poliuretanowo-akrylowej tworzą bardzo odporną warstwę wierzchnią, która chroni płytę przed niekorzystnym wpływem warunków atmosferycznych. Istnieje również możliwość cyfrowego wydruku na laminacie. Okładzina tego rodzaju nie wymaga konserwacji, a swoje właściwości zachowuje przez wiele lat, dzięki temu nie wymagaja malowania.
Okładziny HPL są odporne na warunki atmosferyczne, promieniowanie UV, wysokie zmiany wilgoci i temperatur, ogień, kwaśne deszcze oraz cechuje i wyróżnia je niskie wchłanianie farb w aerozolu dzięki czemu bez trudu można usunąć graffiti z powierzchni elewacji. Ponadto okładziny HPL posiadają wysoką izolacyjność dźwiękową co znacząco podnosi parametry akustyczne budynku.
Płyty włókno-cementowe są produktami wykonanymi głównie z naturalnych składników takich jak cement, celuloza czy woda. Posiadają naturalną głębię, odcień oraz fakturę. Istnieje również możliwość barwienia w masie płyt dzięki czemu kolor ulegnie zmianie, ale zachowana zostanie oryginalna faktura płyty. Innym rozwiązaniem jest nakładanie farby akrylowej lub półprzezroczystych farb. Trwałość i wytrzymałość płyt włókno-cementowych nadawana jest im podczas procesu produkcyjnego. Cienkie warstwy materiału nakładane na siebie, jeszcze przed ukończeniem procesu powolnego utwardzania są bardzo mocno sprasowane. Warstwy materiału wzmocnione są włóknami PVA, co nadaje wysoką trwałość płytom. Istnieje również możliwość nadania struktury imitującej drewno. Płyty sklasyfikowane są jako materiał niepalny, ponadto wykazują wysoką odporność na działanie niekorzystnych czynników atmosferycznych.
Z uwagi na naturalne surowce wykorzystywane do produkcji paneli włókno-cementowych, występować mogą różnice w wyglądzie między płytami. Zaleca się więc wykonywanie elewacji przy wykorzystaniu płyt z jednej partii produkcyjnej. Również z upływem czasu kolory ulegają zmianie co jest skutkiem działania promieni UV oraz czynników środowiskowych. Zmiany te są jednak na ogół niemalże niewidoczne. Płyty włókno-cementowe są bezobsługowe i nie wymagają konserwacji.